1. তালগাছ (talgachh)

তালগাছ এক পায়ে দাঁড়িয়ে

সব গাছ ছাড়িয়ে

উঁকি মারে আকাশে।

মনে সাধ কালো মেঘ ফুঁড়ে যায়,

একেবারে উড়ে যায় -

কোথা পাবে পাখা সে।

তাই তো সে ঠিক তার মাথাতে

গোল গোল পাতাতে

ইচ্ছাটি মেলে' তার,--

মনে মনে ভাবে, বুঝি ডানা এই,

উড়ে যেতে মানা নেই

বাসাখানি ফেলে তার।

সারাদিন ঝরঝর থত্থর

কাঁপে পাতা-পত্তর,

ওড়ে যেন ভাবে ও -

মনে মনে আকাশেতে বেড়িয়ে

তারাদের এড়িয়ে

যেন কোথা যাবে ও।

তার পরে হাওয়া যেই নেমে যায়,

পাতা-কাঁপা থেমে যায়,

ফেরে তার মনটি -

যেই ভাবে মা যে হয় মাটি তার,

ভালো লাগে আরবার

পৃথিবীর কোণটি।      

The Palm Tree

Palm-tree: single-legged giant,

topping other trees,peering at the firmament –

It longs to pierce the black cloud-ceiling

and fly away, away,
if only it had wings.

The tree seems to express its wish

in the tossing of its head:
its fronds heave and swish –

It thinks, maybe my leaves are feathers,

and nothing stops me now
from rising on their flutter.

All day the fronds the windblown tree

soar and flap and shudder

as though it thinks it can fly,
As though it wanders in the skies,

travelling who knows where,

wheeling past the stars –

And then as soon as the wind dies down,

the fronds subside, subside:

the mind of the tree returns.

To earth, recalls that earth is its mother:

and then it likes once more

its earthly corner.

2. Ich lebe mein Leben in wachsenden Ringen

Ich lebe mein Leben in wachsenden Ringen,

die sich über die Dinge ziehen.

Ich werde den letzten vielleicht nicht vollbringen,

aber versuchen will ich ihn.

Ich kreise um Gott, um den uralten Turm,

und ich kreise jahrtausendelang;

und ich weiß noch nicht: bin ich ein Falke, ein Sturm

oder ein großer Gesang.

Ζω τη  ζωή μου σε δαχτυλίδια

Ζω τη ζωή μου σε δαχτυλίδια       

που όλο μεγαλώνουν,

και πάνω απ' τα πράγματα απλώνονται.

Το τελευταίο ίσως να μην το ολοκληρώσω,

όμως θα προσπαθήσω.

Γύρω απ' τον Θεό περιστρέφομαι,

τον πανάρχαιο τούτο πύργο,

κι αιώνες αιώνων περιστρέφομαι–

κι ακόμα δεν γνωρίζω: να 'μαι γεράκι ή θύελλα

ή εξαίσια ωδή. 

I live my life in ever-widening circles...

I live my life in ever-widening circles

that stretch themselves out over all the things.

I won't, perhaps, complete the last one,

but I intend on trying.

I circle around God, around the ancient tower,

and I circle for thousands of years;

and I don't know, yet: am I a falcon, a storm,

or a mighty song.

Τίποτα δεν είναι πιο ιερό

Τίποτα δεν είναι πιο ιερό,                                                                τίποτα δεν είναι πιο υποδειγματικό από ένα όμορφο και δυνατό δέντρο.  Όταν ένα δέντρο έχει κοπεί και δείχνει στον ήλιο τη γυμνή πληγή του, τότε μπορείς να διαβάσεις όλη την ιστορία του στο φωτεινό δίσκο του κορμού του και της ταφόπλακάς του: στα δαχτυλίδια και στις σχισμές του βλέπεις τα χρόνια που πέρασαν από πάνω του, καταγράφεται πιστά όλος ο αγώνας του, όλα τα δεινά που έζησε, όλες οι αρρώστιες, η ευτυχία και η ευημερία, τα δύσκολα χρόνια αλλά και τα ωραία, τα χτυπήματα που άντεξε, οι καταιγίδες που επέζησε.      

...

Τα δέντρα είναι ιερά.                                                                   Εκείνος που ξέρει να τους μιλάει, εκείνος που ξέρει να τ' ακούει, αυτός μαθαίνει την αλήθεια. Δεν κηρύττουν νουθεσίες και διδαχές,  μόνο κηρύττουν στον καθένα τον αρχαίο νόμο της ζωής.

Nothing is holier

Nothing is holier,                                                                            nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree.  When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. 

…

Trees are sanctuaries.                                                              Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life.

7. Il était une feuille

Il était une feuille avec ses lignes -

Ligne de vie

Ligne de chance

Ligne de cœur -

Il était une branche au bout de la feuille -

Ligne fourchue signe de vie

Signe de chance

Signe de cœur -

Il était un arbre au bout de la branche -

Un arbre digne de vie

Digne de chance

Digne de cœur -

Cœur gravé, percé, transpercé,

Un arbre que nul jamais ne vit.

Il était des racines au bout de l'arbre -

Racines dignes de vie

Vignes de chance

Vignes de cœur -

Au bout des racines il était la terre -

La terre tout court

La terre toute ronde

La terre toute seule au travers du ciel

La terre.

Ήταν κάποτε ένα φύλλο

Ήταν κάποτε ένα φύλλο με τις γραμμές του –

Γραμμή της ζωής

Γραμμή της τύχης

Γραμμή της καρδιάς –

Ήταν ένα κλαδί στην άκρη του φύλλου –

Διχαλωτή γραμμή σημάδι ζωής

Σημάδι τύχης

Σημάδι καρδιάς –

Ήταν ένα δέντρο στην άκρη του κλαδιού –

Ένα δέντρο άξιο ζωής

Άξιο τύχης

Άξιο καρδιάς –

Kαρδιά χαραγμένη, τρυπημένη, διαπερασμένη,

Ένα δέντρο που κανείς ποτέ δεν είδε.

Ήταν ρίζες στην άκρη του δέντρου –

Ρίζες άξιες ζωής

Άμπελος τύχης

Άμπελος καρδιάς –

Στην άκρη των ριζών ήταν η γη –

Η γη απλά

Η γη ολοστρόγγυλη

Η γη ολομόναχη μέσα από τον ουρανό

Η γη.

8. Aquí está el árbol en la pura piedra

Aquí está el árbol en la pura piedra,

en la evidencia, en la dura hermosura

por cien millones de años construida.

Ágata y cornalina y luminaria

substituyeron savias y madera

hasta que el tronco del gigante

rechazó la mojada podredumbre

y amalgamó una estatua paralela:

el follaje viviente

se deshizo

y cuando el vertical fue derribado,

quemado el bosque, la ígnea polvareda,

la celestial ceniza lo envolvió

hasta que tiempo y lava le otorgaron

un galardón de piedra transparente.

The tree is here, still, in pure stone

The tree is here, still, in pure stone,

in deep evidence, in solid beauty,

layered, through a hundred million years.

Agate, cornelian, gemstone

transmuted the timber and sap

until damp corruptions

fissured the giant's trunk

fusing a parallel being:

the living leaves

unmade themselves

and when the pillar was overthrown

fire in the forest, blaze of the dust-cloud,

celestial ashes mantled it round,

until time, and the lava, created

this gift, of translucent stone.

9. Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται µε λιγότερο ουρανό

Aυτά τα δέντρα δε βολεύονται µε λιγότερο ουρανό,

αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήµατα,

αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά µόνο στον ήλιο,

αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά µόνο στο δίκιο.

Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,

σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωµένα του λιθάρια,

σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αµπέλια του,

σφίγγει τα δόντια. ∆εν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.

O δρόµος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της µάντρας είναι σίδερο.

Mαρµάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάµια κ' οι φωνές µες στον ασβέστη του ήλιου.

H ρίζα σκοντάφτει στο µάρµαρο. Tα σκονισµένα σκοίνα.

Tο µουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. ∆εν υπάρχει νερό.

Όλοι διψάνε. Xρόνια τώρα.

Όλοι µασάνε µια µπουκιά ουρανό πάνου απ' την πίκρα τους.

Tα µάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,

µια βαθειά χαρακιά σφηνωµένη ανάµεσα στα φρύδια τους

σαν ένα κυπαρίσσι ανάµεσα σε δυο βουνά το λιόγερµα.

These trees are not content with less sky

These trees are not content with less sky,

these stones are not content beneath a stranger's footsteps,

these faces are not content except in the sun,

these hearts are not content except in justice.

This landscape is merciless like silence,

clutching its burning stones tightly to its bosom,

clutching its orphaned olive trees and grapevines in the light,

gritting its teeth. There is no water. Only light.

The road vanishes into the light, and the shadow of the pen is iron.

The trees, the rivers, and the voices have turned to stone in the lime of the sun.

The root stumbles on marble. The dust-covered reeds.

The mule and the rock. They pant. There is no water.

Everyone thirsts. For years now.

Everyone chews a mouthful of sky to chase their bitterness.

Their eyes are red from sleeplessness,

a deep groove wedged between their brows,

like a cypress between two mountains at dusk.

10. Nebbia

Se c'incontrassimo questa sera

Pel viale oppresso di nebbia

Si asciugherebbero le pozzanghere

Intorno al nostro scoglio caldo di terra:

e la mia guancia sopra le tue vesti

sarebbe dolce salvezza della vita.

Ma fronti lisce di fanciulle

A me rimproverano gli anni: un albero

Solo ho compagno nella tenebra piovosa

El umi lenti carri mi fanno temere,

temere e chiamare la morte.

(1937)

ΟΜΙΧΛΗ

Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα
σε ένα μονοπάτι βυθισμένο στην ομίχλη
θα στέγνωναν οι λακκούβες
γύρω από το ζεστό κομμάτι της γης μας:
και το μάγουλό μου πάνω στα ρούχα σου
θα ήταν η γλυκιά λύτρωση της ζωής.
Όμως λεία πρόσωπα κοριτσιών
χλευάζουν την ηλικία μου: ένα δέντρο
μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι
και φώτα αργά αμαξών με κάνουν να φοβάμαι,
να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.

FOG

Suppose we met tonight

on a path sunk in fog

puddles would dry

round our warm patch of earth:

my cheek against your clothes

sweet deliverance from life.

But smooth girls' faces mock my age: a tree

my soul mate in the rainy gloom

and slow chariot lights make me fear,

fear and call death.

11. RAMONTO

Fili neri di pioppi –
fili neri di nubi
sul cielo rosso –
e questa prima erba
libera dalla neve
chiara
che fa pensare alla primavera
e guardare
se ad una svolta
nascano le primule –
Ma il ghiaccio inazzurra i sentieri –
la nebbia addormenta i fossati –
un lento pallore devasta
i colori del cielo –
Scende la notte –
nessun fiore è nato –
è inverno – anima –
è inverno.

(1933)

ΣΟΥΡΟΥΠΟ

Μαύρες σειρές από λεύκες –      μαύρες σειρές από σύννεφα        σ΄ένα κόκκινο ουρανό –                    και αυτό το πρώτο πράσινο    ελεύθερο από χιόνι                        λαμπερό                                            που κάνει να σκεφτείς την άνοιξη και να κοιτάξεις                                          αν σε μια στροφή                γεννήθηκαν οι πρίμουλες–            Αλλά ο πάγος χρωματίζει τα μονοπάτια γαλαζοπράσινα–                η ομίχλη νανουρίζει τα χαντάκια –    μια αργή χλωμάδα καταστρέφει τα χρώματα του ουρανού –                      Η νύχτα πέφτει –                          κανένα λουλούδι δεν γεννήθηκε –  είναι χειμώνας – ψυχή –                  είναι χειμώνας.

DUSK

Black rows of poplars –
black rows of clouds
against a red sky –
and this first grass
free from the snow
bright,
that makes one think of spring
and look
if at a bend
primroses are born –
But the ice tints the trails azure –    the fog lulls the ditches to sleep –      a slow pallor devastates                    the colours of the sky –                  Night falls –                                         no flower has bloomed –                    it is winter – soul –                                it is winter.

12. Το δέντρο με τα σπουργίτια 

Τα παιδιά που κρεμάστηκαν άλλα στα χέρια μου

κι' άλλα στα γόνατα. Τα μάτια τους έλαμπαν,

έμπαιναν

μέσα μου κ' έψαχναν, καθώς οι σπουργίτες

τ' οργωμένο χωράφι. Σε λίγο το στήθος μου,

σ' όλο το πλάτος του, σκεπάστη απ' τη λύπη τους

που έτρεχε μέσα μου. Ύστερα σκάλωσαν,

πέρασαν γύρω στο λαιμό μου τα χέρια τους,

έγειραν πάνω στα μαλλιά μου τα τρία

μικρά τους κεφάλια και κοίταζαν' ίσως τον ήλιο,

ίσως δεν έβλεπα –

Ήμουν

ένα δέντρο βρεγμένο. Γιομάτο σπουργίτια.

The Tree with the Sparrows

The children who hung, some from my hands

and others from my knees. Their eyes shone,

they entered

into me and searched, like sparrows

in the plowed field. Soon my chest,

across its breadth, was covered by their sorrow

that flowed within me. Then they clung,

wrapped their hands around my neck,

rested their three

small heads on my hair and looked; perhaps at the sun,

perhaps I couldn't see –

I was

a drenched tree. Full of sparrows.

13. Ο ουρανός

Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου

Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου

Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος

Ν' αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα

Που στον κάθε κορμό έχουμε χαράξει

Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα

Να τα συλλαβίσουμε μαζί

Να τα μετρήσουμε ένα ένα

Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.

Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.

Δεν περνούν αποδώ ξυλοκόποι.

The Sky

First, let me hold your hands,

Feel your pulse,

Then let us go together into the forest,

To embrace the great trees,

On whose trunks we have carved

For years the sacred names,

Let us pronounce them syllable by syllable together,

Let us count them one by one,

With our eyes raised to the sky like a prayer.

Our forest is not hidden by the sky.

No woodcutters pass through here.

14. Φως

Ἦρθες

Ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ φυλλώματα

Τῆς ἐλιᾶς

Κι ἐγνώρισα

Τὸ ἀσημὶ

Τὴν ἁπλότητα

Καὶ τὴν ἀγάπη.

Ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ φυλλώματα

Τοῦ κυπαρισσιοῦ

Κι ἐγνώρισα

Τὸ πράσινο

Τὴν πάλη

Τὴν παλληκαριά.

Τῆς ροδιᾶς

Κι ἐγνώρισα

Τὸ κόκκινο

Τὴν τρέλα

Καὶ τὸν ἔρωτά σου.

Κι ὁ κόσμος ὅλος φῶς.

Light

You came

Through the foliage

Of the olive tree

And I discovered

The silver,

The simplicity,

And the love.

Through the foliage

Of the cypress tree

And I discovered

The green,

The struggle,

The bravery.

Of the pomegranate tree

And I discovered

The red,

The madness,

And your passion.

And the whole world is light.

15. Αόρατος

Ἐδῶ γεννήθηκα
Σ᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ἄκρη τραγουδῶ
Ἀνάμεσα σὲ δύο πέλαγα
Ἀείφυλλος, ἀόρατος μοσχοβολῶ
Κι ἁπλώνω τὰ κλωνάρια μου στὸν Κάρβα
Καὶ τοὺς ἄλλους ἀνέμους ποὺ φυσοῦν.

Κι ὁ ἥλιος ποὺ βλέπει ἀπὸ ψηλὰ
Κοντοστέκεται γιὰ λίγο
Καὶ μ᾿ ἀπορία μὲ ρωτᾶ

Ποιός σ᾿ἔμαθε νὰ τραγουδᾶς γλυκὰ  Τὶς οὐράνιες τοῦτες νότες;   

Κι ἐγὼ τοῦ ἀπαντῶ ἁπλὰ

Βρίσκω γοργόνες τζαὶ φιλῶτες.

Invisible*

Here I was born                                                                                 In this very edge I sing                                                Between two seas                                                    Evergreen, invisible, I emit fragrance                                  And I extend my branches toward Karva**                      And the other winds that blow.                                           And the sun, watching from above,                              Pauses for a moment                                                           And asks me with wonder,                                           

"Who taught you to sing so sweetly                                  These celestial notes?"

And I answer him simply,

"I find mermaids and kiss them."

16. Τα υπόγεια ποτάμια

Οἱ ἄνθρωποί μας ποὺ ἔφυγαν

κοιμοῦνται κοντὰ στὶς ρίζες τῶν δέντρων

ἔτσι ἀναπαύονται

μ' ἐκεῖνα τὰ ὑπόγεια ποτάμια

νὰ τοὺς νανουρίζουν τὰ βράδυα

ἔτσι ὅπως κυλοῦν ἁπαλὰ

μ' ἐκεῖνο τὸ βουητὸ τῶν ὑδάτων

ποὺ τοὺς ταξιδεύει

μὲ τὰ πλατάνια καὶ τὶς πηγὲς καὶ τὶς λίμνες

τὰ ἀστέρια ἀνεστραμμένα νὰ τοὺς φωτίζουν

καὶ τὰ φεγγάρια τοῦ ἄλλου τόπου

κι οἱ οὐρανοὶ νὰ τοὺς ἐπισκέπτονται

ἔτσι ὅπως κοιτάζουν ψηλὰ

ἢ ὅπως ἀλλάζουν πλευρό

καθὼς κοιμοῦνται. 

The Underground Rivers

Our loved ones who have departed

sleep close to the roots of the trees.

This is how they rest,

with those underground rivers

lulling them to sleep at night,

as they flow softly,

with the murmur of waters

carrying them away,

with the plane trees, springs, and lakes,

with the inverted stars lighting their way,

and the moons of the other place,

and the skies visiting them,

as they look upwards

or turn to the other side

while they sleep.

17. Aπολογισμός

Θα χτίσω σπίτι

σε σχεδία από πεύκο.

Ανάμεσα στους κορμούς θα φυτέψω

λουλούδια και λαχανικά.

Θα μεγαλώσω κυπαρίσσια και λεύκες,

θα καλλιεργήσω

σμέουρα και κεράσια.

Θα σας αποχαιρετήσω.

Με τη σχεδία μετά,

κουρασμένη, θα κατεβώ τον ποταμό

τον ήρεμο και τον γαληνεμένο

προς το παρελθόν. 

Life's Reflection

I will build a house

on a raft made of pine.

Between the trunks, I will plant

flowers and vegetables.

I will grow cypresses and poplars,

I will cultivate

raspberries and cherries.

I will bid you farewell.

Then, with the raft,

weary, I will drift down the river,

calm and serene,

towards the past.

18. Η Ελιά των Αγγλισίδων

...

και πέρασαν

τα χρόνια

χρόνοι πολλοί

αιώνες οκτώ

μεγάλωσε η Ελιά

ολόκληρη αυλή

από μόνη της

άνοιξε, πλάτυνε

μια αγκαλιά

τεράστια έγινε

που χωράει

πολλούς

οι ρίζες της

βαθιές

σαν την ιστορία

του τόπου μας

που τίποτα

και κανένας

δεν μπορεί

να αλλάξει

γιατί η Ελιά

είναι ευλογημένη

σαν την πατρίδα

του κάθε ενός

...

The Olive Tree of Anglisides

…

and the years passed,

many years,

eight centuries,

the Olive Tree grew,

it became a whole yard,

on its own,

it opened, it widened,

a huge embrace,

it became,

big enough to hold

many.

Its roots

are deep,

like the history

of our land,

that nothing

and no one

can change,

because the Olive Tree

is blessed,

like the homeland

of every one

…

19. Ικέτιδες

Στο σκηνοθέτη Νίκο Χαραλάμπους

Εκάβη: Δεν έχω μπει ποτέ μου σε καράβι, από ζωγραφιές και ιστορίες η γνώμη μου γι' αυτά.                                              Ευριπίδης, Τρωάδες

Η Εκάβη, η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα

σέρνονται μες τα πλοία

με τα πολύχρωμα μπουγάζια

παραμάσχαλα

κι ένα κόκκινο ρίγος στην ψυχή

-Δεν έχω μπει ποτέ μου σε καράβι

Κι όμως το πλοίο σαλπάρει

με τους ασώματους αγγέλους

στο κατάρτι

σαν αναβλύζει

στο γυμνό λεπίδι

ο ξένος σου εαυτός

Η Εσίν, η Λειλά, η Εσμεράι,

σέρνονται μες στα πλοία

από τη Συρία στο Κάβο Γκρέκο

με τα πολύχρωμα μπουγάζια

παραμάσχαλα

κι ένα αμυδρό φωσάκι στην ψυχή

ένα παιδί σκαρφαλώνει

φτιάχνοντας μια κορδέλα

με τις κουρτίνες του Ύπνου

για να δει το φεγγάρι

θα το βλέπει άραγε

το ίδιο γιομάτο

στην άλλη χώρα;

Οι Ικέτιδες μετανάστριες

κρατούν στη χούφτα τους

ζεστό το χώμα της πατρίδας

με το ηδονικό νυστέρι

ξύνουν τις πληγές

τα σώματά τους

καρβουνιασμένα δέντρα

χωρίς ρίζες

κορμιά

που έχουν πάρει

το μούχρωμα των βουνών

Δέντρο είμαι  

Suppliants

To the director Nikos Charalambous

Hecuba: I never yet have set foot on a ship's deck, though I have seen such things in pictures and know of them from hearsay.     

                                                                      Euripides, The Trojan Women

Hecuba, Andromache, Cassandra

are dragged onto the ships

with their multicolored bundles

tucked under their arms

and a crimson shiver in their souls

—I never yet have set foot on a ship's deck.

And yet the ship sets sail

with bodiless angels

on its mast

as your estranged self

gushes forth

from the naked blade

Esin, Leyla, Esmeray

are dragged onto the ships

from Syria to Cape Greco

with their multicolored bundles

tucked under their arms

and a glimmer in the soul

a child climbs up

making a ribbon

from sleep's curtains

to see the moon

will it perhaps see it

just as full

in the other land?

The migrant suppliants

hold in their palms

the warm soil of their homeland

with a hedonic scalpel

they scrape at their wounds

their bodies—

charred trees

without roots,

bodies

that have taken on

the twilight of the mountains

I am a tree

20. Να φυσάει το αεράκι

Να φυσάει το αεράκι

να στάζει η βροχή απ' τα φύλλα

ο ήλιος να στεγνώνει τις πεταλούδες

εγώ να φτιάχνω ήσυχα κάτι

εσύ να έρχεσαι από τα περβόλια

απ' τα ψώνια ή απ' τη θάλασσα

στο πάνω σπίτι να μιλούν

ν' ακούγονται τα βήματά τους

και δεν θα με νοιάζει

αν θα 'μαι πεθαμένη.  

Led the breeze blow

Let the breeze blow

the rain dripping from the leaves

the sun drying the butterflies

me quietly preparing something

you coming from the orchards

from the shopping or the sea

voices speaking in the upstairs house

their footsteps echoing

and me not caring

if I am dead.

22. Η κατάδυση ενός δέντρου

Βουλιάζω

σε βαθιά νερά

τα πόδια τεντωμένα

γίνομαι

δέντρο

που γερνάει

στον βυθό

23. Μαύρα Δάση

Ο ένας άγγελος

χάθηκε στο αίμα

ο άλλος πνίγηκε

στη θάλασσα

δεν υπάρχει άκρη

μόνο καμένα δάση

και το βράδυ

που πέφτει

The diving of a tree

I sink

in deep waters

legs outstretched

I become

a tree

that grows old

on the ocean floor

Blackforests

The one angel

lost in the blood

the other drowned

in the sea

there is no edge

only burnt forests

and the night

that falls

24. Ζωή

Δέντρα βουβά, μοναχικά

Δέντρα γυμνά, καθάρια

Δέντρα υψωμένες προσευχές

Δέντρα γυναίκες δοτικές

Δέντρα θλιμμένοι ποιητές

Δέντρα υπέροχες σιωπές

Κάθε ψυχή ένα δέντρο

Όλη η ζωή ένα δέντρο.

Life

Trees speechless, lonely

Trees naked, unspoiled

Trees rising prayers

Trees generous women

Trees forlorn poets

Trees wonderful silences

Each soul a tree

The whole life a tree.

                                     Translation Andry Christofidou - Antoniadou

25. Οι σημαδεμένοι

Καθόμαστε αμίλητοι ο ένας απέναντι στον άλλο.

Η σιωπή μας, επιβεβαιώνει,

την αποξένωση της φθοράς.

Κάποτε υπήρξαμε,

δέντρα αγέρωχα, που έσμιξαν τα κλαδιά και τις ζωές τους.

Τώρα δυο κούτσουρα,

σιγοκαίγονται στην ανημποριά του χρόνου.

Μόλις κοπάσει η φωτιά, θα γίνουμε στάχτες.

Αν απλώσεις τα χέρια σου, κοντά στα δικά μου,

θα νιώσεις πόσο δυνατά καίει ο έρωτας,

όταν τελειώνει.

Μετά,

μπορούμε να σκουπίσουμε,

τα πρόσωπά μας από τις μουντζούρες.

Έτσι κι αλλιώς,

πάντα σημαδεμένοι είναι, αυτοί που αγάπησαν πολύ.

Πάντα σημαδεμένοι

κι αυτοί που δεν αγάπησαν.

The Marked Ones

We sit silently, facing each other.

Our silence confirms

the alienation of decay.

Once, we were,

proud trees, intertwining our branches and our lives.

Now, two stumps,

smoldering in the helplessness of time.

As soon as the fire dies down, we'll become ashes.

If you reach out your hands towards mine,

you'll feel how fiercely love burns

when it ends.

Then,

we can wipe

the soot from our faces.

After all,

those who loved deeply are always marked.

Always marked,

and so are those who never loved.

26. Στον κήπο της Γεσθημανής

Το παρατσούκλι του Θεού: τύχη

Οι αλήθειες που φοβάσαι: κλισέ

Μυρωδιά χασίς στη στάση του λεωφορείου: πραγματικότητα    

Το φιλί και η προδοσία καρποί του ίδιου δέντρου

Το καλό και το κακό παντόφλες

όταν ξυπνάμε το πρωί φοράμε και τις δύο

βαδίζουμε ομού.

Κασσάνδρα εκ βαθέων εκέκραξα

μηνύματα στο μέσεντζερ

περίλυπός εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.

Error 404.

Ο λυπημένος που δεν γίνεται μίζερος: Ποιητής

In the Garden of Gethsemane

God´s nickname: luck

The truths you fear: clichés

The smell of hashish at the bus stop: reality

The kiss and betrayal fruits of the same tree

Good and evil a pair of slippers

when we wake up in the morning, we wear both

we walk together.

Cassandra from the depths I cried out

messages on messenger

my soul is sorrowful, even unto death.

Error 404.

The sad one who does not become miserable: Poet

27. Στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος

Κοιτάζω

στην κλειστή τηλεόραση

την αντανάκλαση

του πίσω μου καμένου δάσους.

Στέκω

χριστουγεννιάτικο δέντρο

στη μέση της πλατείας

της Τροίας

- μετά την πτώση.

Φυτρώνω

κλειδωμένη

στη κιβωτό της διαθήκης

ράβδος του Ααρών η βλαστήσασα.

In the valley of Klathmonos

I look

on the closed television

at the reflection

of the burnt forest behind me.

I stand

a Christmas tree

in the middle of the square

of Troy

- after the fall.

I sprout

locked

in the ark of the covenant

Aaron´s rod that sprouted.